Función gamma


En matemáticas, a función gamma (denotada como , onde é a escritura en maiúscula da letra gamma do alfabeto grego) é unha aplicación que estende o concepto de factorial aos números complexos. A notación foi proposta por Adrien-Marie Legendre. Se a parte real do número complexo z é positiva, entón a integral Modelo:Ecuación converxe absolutamente; esta integral pode ser estendida a todo o plano complexo, agás aos enteiros negativos e ao cero. Se n é un enteiro positivo, entón Modelo:Ecuación o que amosa a relación desta función co factorial. De feito, a función gamma estende o concepto de factorial a calquera valor complexo de z. A función gamma aparece en varias funcións de distribución de probabilidade, polo que é bastante empregada tanto en probabilidade e estatística como en combinatoria.
Definición clásica

Se a parte real do número complexo z é positiva (Re(z) > 0), entón a integral
converxe absolutamente. Empregando a integración por partes, obtense a seguinte propiedade:
Esta ecuación funcional xeneraliza a relación do factorial. Pódese avaliar analiticamente:
Combinando estes dous resultados dedúcese que o factorial é un caso particular da función gamma:
para os enteiros non negativos n.
A función gamma é unha función meromorfa de con polos simples en e residuos .[1] Estas propiedades poden ser empregadas para estender dende a súa definición inicial a todo o plano complexo (exceptuando os puntos nos que é singular) por continuación analítica.
Definicións alternativas
As seguintes definicións da función gamma mediante produtos infinitos, debidas a Euler e Weierstrass respectivamente, son vixentes en todo o plano complexo z, agás para valores enteiros negativos:
onde é a constante de Euler-Mascheroni.
É sinxelo comprobar que a definición de Euler satisfai a ecuación funcional, dada arriba, como segue: sexa
Tamén se pode a seguinte representación integral:
Obtención da ecuación funcional empregando integración por partes
Atopar é sinxelo:
Obtense logo unha fórmula para como unha función de :
Empregando integración por partes para resolver a integral
No límite inferior obtense directamente .
No infinito, empregando a regra de L'Hôpital:
.
Polo que se anula o primeiro termo, , o que nos dá o seguinte resultado:
A parte dereita da ecuación é exactamente , co que se obtén unha relación de recorrencia:
- .
Aplicando a fórmula a uns poucos valores:
Propiedades
Da representación integral obtense: Modelo:Ecuación Outras ecuacións funcionais importantes da función gamma son a fórmula de reflexión de Euler Modelo:Ecuación e a fórmula de duplicación Modelo:Ecuación A fórmula de duplicación é un caso especial do teorema de multiplicación Modelo:Ecuación Unha propiedade básica e moi útil da función gamma , que se pode obter a partir da definición mediante produtos infinitos de Euler é: Modelo:Ecuación Varios límites útiles para aproximacións asintóticas: Modelo:Ecuación
O valor máis coñecido da función gamma con argumento non enteiro é: Modelo:Ecuación que se pode obter facendo na fórmula de reflexión ou na fórmula de duplicación, empregando a relación da función gamma coa función beta dada máis abaixo con ou facendo a substitución na definición integral da función gamma, co que se obtén unha integral Gaussiana. En xeral, para valores impares de n tense: Modelo:Ecuación onde n!! denota o dobre factorial. As derivadas da función gamma veñen dadas pola función poligamma. Por exemplo: Modelo:Ecuación A partir da representación integral da función gamma, obtense que a súa derivada n-ésima é: Modelo:Ecuación A función gamma ten un polo de orde 1 en para todo número enteiro non negativo. O residuo en cada polo é: Modelo:Ecuación O teorema de Bohr-Mollerup di que, entre todas as funcións que xeneralizan o factorial dos números naturais aos reais, só a función gamma é logaritmo convexa (o log-convexa), é dicir, o logaritmo natural da función gamma é unha función convexa.
O desenvolvemento en Serie de Laurent de para valores 0 < z < 1 é: Modelo:Ecuación Onde é a función zeta de Riemann.
Función pi
Gauss introduciu unha notación alternativa da función gamma denominada función pi, que en termos da función gamma é:
Así, a relación desta función pi co factorial é bastante máis natural que no caso da función gamma:
A fórmula da reflexión toma a seguinte forma:
Onde sinc é a función sinc normalizada, o teorema da multiplicación escríbese así:
Ás veces atópase a seguinte definición
onde é unha función enteira, definida para todo número complexo, pois non ten polos. A razón diso é que a función gamma e, polo tanto, a función pi, non teñen ceros.
Relación con outras funcións
- Na representación integral da función gamma, tanto o límite superior como o inferior da integración están fixados. A función gamma incompleta superior e inferior obtéñense modificando os límites de integración superior ou inferior respectivamente.
- A función gamma está relacionada coa función beta pola seguinte fórmula
- A derivada logarítmica da función gamma é a función digamma . As derivadas de maior orde son as funcións poligamma .
- O análogo da función gamma sobre un corpo finito ou un anel finito son as sumas gaussianas, un tipo de suma exponencial.
- A función gamma inversa é a inversa da función gamma, que é unha función enteira.
- A función gamma aparece na definición integral da función zeta de Riemann :
Fórmula válida só se . Tamén aparece na ecuación funcional de :
Valores da función gamma
Aproximacións
A función gamma pode calcularse numericamente con precisión arbitraria empregando a fórmula de Stirling, a aproximación de Lanczos ou a aproximación de Spouge.
Para argumentos que sexan múltiplos enteiros de 1/24, a función gamma pode ser avaliada rapidamente empregando iteracións de medias aritmético-xeométricas.
Debido a que tanto a función gamma como o factorial crecen moi rapidamente para argumentos moderadamente grandes, moitos programas de computación inclúen funcións que devolven o logaritmo da función gamma. Este crece máis lentamente, e en cálculos combinatorios é moi útil, pois pásase de multiplicar e dividir grandes valores a sumar ou restar os seus logaritmos.
Aplicacións da función gamma
Cálculo fraccionario
A n-ésima derivada de (onde n é un número natural) pode verse do seguinte xeito:
como entón onde n pode ser calquera número no que gamma estea definido ou se poida definir mediante límites.
Deste xeito pode calcularse por exemplo, a 1/2 derivada de , de e inclusive dunha constante :
Notas
Véxase tamén
Bibliografía
- Modelo:Cita publicación periódica
- Modelo:Cita publicación periódica
- Modelo:Cita publicación periódica
- Modelo:Cita libro
- Modelo:Cita web
- Modelo:Cita libro
- Modelo:Cita libro
- Modelo:Cita libro
- Modelo:Cita libro
- Murray R. Spiegel: Transformadas de Laplace, Edicións Schaumm.
- Makárenko, Krasnov e Kiselev: Funcións de variable compleja, Cálculo operacional, Teoría de la estabilidad, editorial Mir.
Outros artigos
Ligazóns externas
- Exemplos de problemas que involucran a Función gamma en Exampleproblems.com Modelo:En
- Cephes - Libraría de funcións especiais matemáticas de C e C++ Modelo:En
- Fast Factorial Functions - Varios algoritmos.
- Approximation Formulas - Aproximacións.
- Avaliador da función gamma de Wolfram con precisión arbitrariaModelo:Ligazón morta.
- Volume of n-Spheres and the gamma Function en MathPages Modelo:En
- Ferramenta para obter gráficas de funcións que conteñen a función gamma.
- Calculadora Función gamma
- ↑ George Allen, and Unwin, Ltd., The Universal Encyclopedia of Mathematics. United States of America, New American Library, Simon and Schuster, Inc., 1964. (Forward by James R. Newman)