Cálculo de variacións

O cálculo de variacións é un problema matemático consistente en buscar máximos e mínimos (ou máis xeralmente extremos relativos) de funcionais continuos definidos sobre algún espazo funcional.

Constitúen unha xeneralización do cálculo elemental de máximos e mínimos de funcións reais dunha variable

Historia

O cálculo de variacións desenvolveuse a partir do problema da curva braquistócrona, exposto inicialmente por Johann Bernoulli (1696). Inmediatamente este problema captou a atención de Jakob Bernoulli e o marqués de L'Hôpital, aínda que foi Leonhard Euler o primeiro que elaborou unha teoría do cálculo variacional. As contribucións de Euler iniciáronse en 1733 coa súa Elementa Calculi Variationum ("Elementos do cálculo de variacións") que deu nome á disciplina.

Lagrange contribuíu cumpridamente á teoría e Legendre (1786) asentou un método, non enteiramente satisfactorio para distinguir entre máximos e mínimos. Isaac Newton e Gottfried Leibniz tamén prestaron atención a este asunto. Outros traballos destacados foron os de Vincenzo Brunacci (1810), Carl Friedrich Gauss (1829), Siméon Poisson (1831), Mikhail Ostrogradski (1834) e Carl Jacobi (1837). Un traballo xeral particularmente importante é o de Sarrus (1842) que foi resumido por Cauchy (1844). Outros traballos destacados posteriores son os de Strauch (1849), Jellett (1850), Otto Hesse (1857), Alfred Clebsch (1858) e Carll (1885), aínda que quizais o máis importante dos traballos durante o século XIX é o de Weierstrass. Este importante traballo foi unha referencia estándar e é o primeiro que trata o cálculo de variacións sobre unha base firme e rigorosa. Os problemas 20 e 23 de Hilbert expostos en 1900 estimularon algúns desenvolvementos posteriores. Durante o século XX, David Hilbert, Emmy Noether, Leonida Tonelli, Henri Lebesgue e Jacques Hadamard, entre outros, fixeron contribucións notables. Marston Morse aplicou o cálculo de variacións ao que actualmente se coñece como teoría de Morse. Lev Semenovich Pontryagin, Ralph Rockafellar e Clarke desenvolveron novas ferramentas matemáticas dentro da teoría do control óptimo, xeneralizando o cálculo de variacións.

Problema isoperimétrico

Cal é a área máxima A que pode rodearse cunha curva de lonxitude L dada? De non existiren restricións adicionais, a solución é: Modelo:Ecuación que é o valor que se obtén para un círculo de raio $R=L/2\pi$.

Se se impoñen restricións adicionais a solución é diferente. Un exemplo é se se supón que L se considera sobre unha función $f(x)$ e os extremos da curva están sobre os puntos $A=(a,0),B=(b,0)$ onde a distancia entre eles está dada. É dicir $AB=L$. O problema de achar unha curva que maximice a área entre ela e o eixe X sería atopar unha función $f(x)$ de modo que: Modelo:Ecuación coas restricións: Modelo:Ecuación

Braquistócrona

O problema da curva braquistócrona remóntase a Jakob Bernoulli (1696). Refírese a atopar unha curva no plano cartesiano que vaia do punto $P=(x_0,y_0)$ á orixe de modo que un punto material que se desliza sen fricción sobre ela tarda o menor tempo posible en ir de $P$ á orixe. Usando principios de mecánica clásica o problema pode formularse como, Modelo:Ecuación onde g é a gravidade e as restricións son, $f(0)=0$, $f(x_0)=y_0$. Hai que notar que en $x=x_0$ existe unha singularidade.

Formulación xeral

Un dos problemas típicos en cálculo diferencial é o de atopar o valor de $x$ para o cal a función $f(x)$ alcanza un valor extremo (máximo ou mínimo). No cálculo de variacións o problema é atopar unha función $f(x)$ para a cal un funcional $J[f]$ alcance un valor extremo. O funcional $J[f]$ está composto por unha integral que depende de $x$, da función $f(x)$ e algunhas das súas derivadas. Modelo:Ecuación

Onde a función $f(x)$ pertence a algún espazo de funcións (espazo de Banach, espazo de Hilbert), e tanto ela como as súas derivadas poden ter restricións. Esta fórmula integral pode ser máis complicada permitindo a $x$ ser un vector, e polo tanto incluíndo derivadas parciais para $f$: Modelo:Ecuación

Espazos funcionais

A fundamentación rigorosa do cálculo de variacións require considerar variedades diferenciais lineares de dimensión infinita. De feito o punto de partida do cálculo de variacións é un teorema da análise funcional que proba que é posible considerar unha curva nun espazo funcional (p.ex. traxectoria no espazo fásico) simplemente como unha función cunha variable adicional, concretamente: Modelo:Cita

O teorema anterior pode aplicarse por exemplo ao principio de mínima acción onde trata de atoparse a traxectoria posible no espazo de fases que fai mínima a integral de acción. Dita traxectoria é unha curva suave no espazo de traxectorias E, considerando agora: Modelo:Ecuación Tense que o problema de minimización pode reducirse a minimizar unha certa función real f de variable real: Modelo:Ecuación

Extremos relativos débiles e fortes

Un problema variacional require que o funcional $J(f)$ estea definido sobre un espazo de Banach $(V,\Vert \cdot {\Vert }_V)$ adecuado. A norma vectorial de devandito espazo é o que permite definir rigorosamente se unha solución é un mínimo ou un máximo relativo. Por exemplo unha función $f_0$ é un mínimo relativo se existe un certo $\delta >0$ tal que, para toda función $f$ se cumpre que: Modelo:Ecuación

Véxase tamén

Bibliografía

• A. Kriegl y P. W. Michor: "Aspects of the theory of inifinite dimensional manifolds", Differential Geometry and its Applications, 1, 1991, pp. 159–176.
• Leonida Tonelli: Fondamenti di calcolo delle variazioni, N. Zanichelli, 1921-23
• Todhunter, I. A history of the calculus of variations, Chelsea, 1861
• Carll, L. B. A Treatise On The Calculus Of Variations John Wiley & sons, 1881
• Hancock, H. Lectures on the calculus of variations (the Weierstrassian theory) Cincinnati University Press, 1904
• Bolza, O Lectures on the calculus of variations, Chicago University Press, 1904
• Byerly, W. E. Introduction to the calculus of variations Harvard University Press, 1917
• Weinstock, R. Calculus Of Variations With Applications To Physics And Engineering, McGrawHill, 1952
• Hadamard J. e Fréchet, M. Leçons sur le calcul des variations (francese) Hermann, 1910
• Fomin, S.V. and Gelfand, I.M.: Calculus of Variations, Dover Publ., 2000
• Lebedev, L.P. and Cloud, M.J.: The Calculus of Variations and Functional Analysis with Optimal Control and Applications in Mechanics, World Scientific, 2003, pages 1 – 98
• Charles Fox: An Introduction to the Calculus of Variations, Dover Publ., 1987
• Giuseppe Buttazzo, Gianni Dal Maso, Ennio De Giorgi. Variazioni, calcolo delle, Enciclopedia del Novecento, II Supplemento (1998), Istituto dell'Enciclopedia italiana Treccani
• Gianni Dal Maso, Variazioni, calcolo delle, Enciclopedia della Scienza e della Tecnica, (2007), Istituto dell'Enciclopedia italiana Treccani

Outros artigos

• Charles-Augustin de Coulomb
• Ecuacións de Euler-Lagrange
• Derivada funcional
• Mecánica de chans
• Teoría de Mohr-Coulomb
• Torsión mecánica

Ligazóns externas

• Variational calculus. Encyclopedia of Mathematics.
• calculus of variations. PlanetMath.
• Calculus of Variations. MathWorld.
• Calculus of variations. Example problems.
• Mathematics - Calculus of Variations and Integral Equations. Lectures on YouTube.
• Selected papers on Geodesic Fields. Part I, Part II.